lunes, 12 de noviembre de 2012

O ser carcamán.

Posta de sol


Nós, os veciños da Arousa, estamos caracterizados por unha serie de trazas comúns polos que somos, para a xente dos pobos que nos rodean, facilmente recoñecibles. Apartando os prexuízos existentes hai que destacar un sentimento que temos notablemente esaxerado con respecto a outros pobos. Falando un pouco del é fácil descubrilo.
En algunhas conversas que mantemos aparecen as seguintes verbas: "Non sería capás de vivir nun sitio que non tivera mar". Certamente ocórrenos que, cando estamos lonxe do mar durante un tempo prolongado sentimos unha sensación de afogo. Ás veces notámolo nada mais chegar a ese outro lugar, outras, cando xa levamos un tempo lonxe, pero cando este sentimento aflora especialmente é, curiosamente, cando despois dunha estancia en maior ou menor medida prolongada, volvemos. Non podemos negar a sensación indescritible que é arrimarnos pouco a pouco á ponte, e, cando por fin chegamos a ela, mirar a esquerda e dereita e sentirnos un pouquiño mais libres.
Si, do que falo e da morriña, que mais que unha palabra e un sentimento, un sentir que compartimos todos os galegos, pero que, como dixen antes, na Arousa multiplícase.
Non podemos negar que canto mais lonxe estamos mais dependemos da nosa Illa. Que nos vamos de vacacións, pero si o regreso se atopa aquí o chamado síndrome "post-vacacional" mingua.
A xente do noso pobo emigrou por todo o mundo, e a vida levou a algúns deles a non volver a vivir aquí, pero son moi poucos os que non tentaron volver aínda que fora por uns dias, e ningún o que esqueceu a Arousa.
Mais non é so o mar o que nos fai ter esa morriña, e o noso xeito de vivir, porque vivir na Illa, non hai cartos que o paghen.



No hay comentarios:

Publicar un comentario

Animámoste a comentar, todas as opinións contan!